Plan yapamamak

Yine hayat kendi bildigi yontemle plan yapmamayi ogretiyor bana plan yapamama uzerinden. Hayatim dedigim seyin kontrolu bende degilmis gibi ordan oraya kostururken biliyorum ki butun sorumluluk bende. Kendi yarattigim gercekligin icindeyim iste butun ciplakligiyla. 34 haftalik hamileyim ve ne bir evim var, ne de henuz bir doktorum. Yabanci bir ulkede evime tasinmayi beklerken bir yandan da beni benim ve bebegim icin en uygun olacak sekilde dogurtacak bir doktor ariyorum. Zaman zaman panikliyorum cunku isler benim istedigim, aliskin oldugum hizda ilerlemiyor. Aklima Afrika'da calismanin bir noktasinda agzimdan cikan "tamamen kabulde olabildigim bir gerceklik istiyorum" sozleri geliyor. Arkasindan arkadasimin "emin misin?" sorusu. Ironiye guluyorum. Bazen test ediliyorum, karsima her hucresiyle ne istemedigimi gosteren birileri cikiyor. Basliyorum temizlemeye. Her temizlikte birikmis gerilim biraz daha cozuluyor. Kendimi birakiyorum sonra. O zaman hic gelmeyecek gibi gorunen doktor randevusu da geliyor, bu asla Isvicre'de bu kadar hizli olmaz dedigim seyler oluveriyor. 

Su yeni cag klisesi "olumlu dusun" den bahsetmiyorum. Guzel bir meziyet olumlu dusunmek ama hayat her zaman bu sekilde ilerlemiyor. Gelen her duyguyu kabul edip icine bakmak gerekiyor. Hisleri yok saymadan, o karanlik duygunun arkasindaki kaliba bakmak gerekiyor. Bu olan bana neden bu sekilde hissettiriyor? Bu ofke, korku, panik neden? Olumlu dusunmek zaten sonrasinda kendiliginden gelen bir adim. O yuzden bunun hatirlatilmasina ihtiyacim yok. Zaten biliyorum dusuncelerimin gercekligimi nasil etkiledigini. Bazen tek istedigim sadece birinin beni dinlemesi akil vermeye soyunmadan. Beni kimsenin kurtarmasina ihtiyacim yok. Zaten kimse kimseyi kurtaramaz. Herkes kendi yolculugunda.

Biraz dalga gecmek lazim. Hicbirseyi bu kadar ciddiye almamak lazim. Herkes kendine bicilmis rolu oynuyor bu hayatta. O yuzden guluyorum siklikla. Kendi halime, izledigim filme. Gulunce daha bi guzel oluyor hersey. Daha berraklasiyor. Ne de guzel yaratiyorum. Atiyorum kendimi gol kenarina. Karli daglara bakip derin nefesler aliyorum. Karnimi oksuyorum. Ordaki minik bir hareket herseyi degistiriveriyor. Elimin altinda hissettigim ayak cok sey anlatiyor. Biliyorum ki hersey yoluna girecek. Biliyorum ki hersey olmasi gerektigi gibi olacak. Biliyorum ki kontrolu birakmak guvenli. Aklima Sezen'in sozleri geliyor "Gelsin hayat bildigi gibi gelsin, isimiz bu yasamak..."