Hayat yine yavaslatiyor beni kendi sectigi, anlayacagimi dusundugu yontemle. Kimi zaman bir arkadas, kimi zaman es, kimi zaman anne kiliginda fisildarken kulagima bu sefer doktor kiliginda cikiyor karsima. Benim es gectigimi hatirlatiyor, dinlendiriyor, havalandiriyor beni. Serin bir Eylul sabahi camin onunde uzaniyorum gozlerim kapali. Yagmurun islattigi topragin ve yesilin kokusuyla harmanlanmis bir esinti giriveriyor iceri. Sadece bedenimi degil ruhumu da urpertiyor. Yeni bir mevsim basliyor benim icin. Eskiler dokuyor yapraklarini teker teker, her gecen gun daha ciplak kaliyorum, daha yalin. Sadece tekrar yesillenmek icin. Korkumu goruyorum, sahip oldugumu daha yeni farkettigim, tek bir cumleyle tetiklenmis kaybetme korkumu. Dusunme diyor birileri, aklina pozitif seyler getir, "ne dusunursen onu yaratirsin". Evet, ne dusunursem onu yaratirim; ama korkumu yok saymak onu bilincaltimin derinlerine itip ordan beni etkilemeye, yaratmaya devam etmesinden baska bir ise yaramayacak. Kabul ediyorum once varligini, bakiyorum gozlerinin icine, icinde kaybolmadan sadece gozluyorum disardan sessizce. Dogal diyorum kendime, bu da bu surecin bir parcasi, yargilamiyorum kendimi korktugum icin. Ben onu kabul edince benden uzaklasiveriyor. Izleyince benden ayri hale geliveriyor ve terkediyor. Yerini huzur ve cosku aliyor. Aklima baska bir zamanda baska bir bene gelen mesaj geliyor; "bedenin bir pirlanta parcasi. korkma, hersey yolunda gidecek." Gulumsuyorum. Aldigim, unuttugum ve dogru zamanda hatirladigim mesaj bulutlarin dagilmasiyla hatirima geliyor. Daha once degil. Once benim icerden cikmami bekliyor. Butun ogretiler icerde gizli, kapagi acmak yetiyor. Gormezden gelmek degil, gelmesine izin verip izlemek. Yoganin ogrettigi en guzel seylerden biri; her ani farkindalikla yasa ve icerden ne cikarsa ciksin kabul et. Icinde kaybolmadan gozle, hisset ve sana hizmet etmiyorsa serbest birak.
Butun kapilar aciliyor, her kapinin arkasinda farkli bir ben. Butun benler ayni bende eriyor. Sessiz kaliyorum. Muazzam bir donusum bu. Her adiminda bana kabul etmeyi daha cok ogretiyor. Direnmenin faydasi yok, kendimi birakiyorum. Kendime yasayacaklarim icin izin veriyorum.
