Iki hafta gecmis asrama gireli. Ne kadar kisa ama aslinda bir o kadar da uzun bir zaman. Her sabah Hindistan kirsalinda 5'de baslayip gece 10'da sona eren 16 gun. Hem yoga pratigimde hem de icsel yolculugumda adim adim ilerledigim koca 16 gun. Butun dissal uyaranlardan uzakta kendimle kalmaya calistigim esasli bir yolculuk.
Ileri seviye egitimin yaninda temel yoga egitmenligi programina katilanlari da sayinca oldukca kalabalik bir grubuz su an asramda. Dunyanin dort bir yanindan kendi hikayeleriyle gelen farkli ruhlar. Hepimizi ayni yerde bulusturansa yoga tutkumuz. Ders aralarina sikistirilmis sohbetlerle ne kadar benzer oldugumuzu anliyoruz hep beraber. Hep beraber zorlaniyoruz, hep beraber egleniyoruz. Zehirli yilanlarla, farelerle cevrili bu yerde siki bir diyet uygularken ve siki bir egitim programini takip ederken herkes farkli virajlar donuyor. Anlatip rahatliyoruz. Hepimiz uyguladigimiz temizlik teknikleri ve pranayamanin da etkisiyle kendi kaliplarimizla daha esasli yuzlesiyoruz.
Zorlanmak da bu yolculugun bir parcasi, hepimiz bu konuda hem fikiriz. Bu beni uzun suredir uzerinde dusundugum kabule geri getiriyor. Bizi zorlayan seyler neden bizi zorluyor cidden? Asil olay bunu farketmekte. Kendi istedigimizi degil de bize verilen kisitli yiyecekleri yemek neden moralimizi bozuyor? Yikanmak icin tek secenegimizin kovaya doldurdugumuz camurlu su olmasi neden bazi gunler sorunken bazi gunler bir saka konusu. Asram icinde hergun zehirli bir yilan yakalanmasi bir an heyecan konusuyken bazen neden geriyor bizi. Hepimiz kendi konfor alanimizin disindayiz burada. Evimizde sahip oldugumuz her turlu luksten uzakta zorlanarak buyuyoruz. Bu da bize sahip olduklarimiza ne kadar bagli/bagimli oldugumuzu hatirlatiyor. Her birinin ozgurlugumuzu birer birer elimizden aldigini. Sahip oldugumuz konfor elimizden alininca ne kadar gerildigimizi. Sahip olmakla olmamak arasinda kayitsiz kalamadigimizi. Evdeki sevdiklerimizi ozluyoruz cunku hayatimizdaki insanlara da bagimliyiz. Butun bagimliliklarimizdan soyunmaya niyet ediyoruz. Kendi icimizde dengede kalarak o an onumuze konanlarla mutlu olmayi ogreniyoruz. Attigimiz her adimla biraz daha ozgurlesiyor, dinginlesiyoruz. Zihnimiz sessizlesiyor. Teslim oluyoruz akisa.
Butun asram sessiz, sessiz gunumuzdeyiz. Vadinin karsisindaki Shiva tapinagindan gelen mantralarin sesi kapliyor asrami. Hafif bir ruzgar esiyor ve butun bagimliliklari da beraberinde alip goturuyor. En sade halimizle kaliyoruz. Gunesin yaladigi yuzumuzde hafif bir tebessum. Bir dalga daha gelecek ama onemli degil. Ogreniyoruz, buyuyoruz. Birbirimizi seviyoruz, sadece o an orda oldugumuz icin, bu yolu beraber yurudugumuz icin.
